Okuma Etkinliği #6 - Şimdi Benimsin - Güneş Demirel | Yorum

Herkese merhaba.

Bildiğiniz gibi, Sihirli Kitaplık ile Okuma Etkinlikleri olarak Güneş Demirel’in Şimdi Benimsin kitabına okuma etkinliği düzenliyoruz. Son gün yorum sırası bana geldi.

Şimdi Benimsin, konusu ve başlangıcı nedeniyle gerçekten çok ince çizgide bir kitap. Eğer ön yargılarınız ile başlarsanız bu kitaba okurken hiç hoşunuza gideceğini zannetmiyorum. Ama ben hepinizi ön yargılarınızı bir kenarı bırakmaya davet ediyorum. Çünkü başlamadan önce güzel yorumlar da okudum kötü yorumlar da. Ben de en iyisi objektif olayım dedim ve tarafsız bir şekilde kitaba başladım. Sevdim mi? Evet.

“Elif arabanın içindeydi. Kafasını cama yaslamış ve yıkılmış gözlerle etrafı izliyordu. Onun bu yıkılmışlığının tek sorumlusu olan bense, bir kez daha vicdan denizinde boğuluyordum.”
-Fırat

Yorumuma geçmeden önce sizlere biraz konusundan bahsetmek istiyorum. Merak etmeyin, söyleyeceğim şeyler spoiler olmayacak. Zaten kitabın başlarında okuyacağınız şeyleri anlatacağım.

Elif, hemşirelik okuyor ve Ankara’da yaşıyor. Abisi Cemal Mimarlık okuyor ve aynı bölümde olduğu Beril ile orada tanışıyorlar birbirlerini seviyorlar. Fakat bir sorun var. Beril Diyarbakırlı , Ankara’ya okumak için gelmiş ve önceden Diyarbakır’da bir aşiret ağasının oğlu ile sözleri yapılmış. Ne aşiret ağasının oğlu ne de Beril birbirlerini sevmiyorlar aslında. Sadece ailelerin karar verdiği bir olay. Ama Beril, neler olacağını bile bile gitmiş Elif’in abisi Cemal’e kaçmış ve evlenmişler. Bu olanlardan, yani evlilikten, Elif’in ailesinin de haberi yok. Beril’in sözlendiği kişi Fırat’ın ailesi evlerini bastıkları zaman öğreniyorlar.

Fırat Diyarbakır’da bir aşiretin gelecekteki ağası. Beril, Cemal ile kaçtıktan sonra herkes ondan bir şeyler yapmasını bekliyor. Ya Beril ve Cemal ölecek ya da Elif’e sahip olacak. Bir nevi ödeşecekler yani. Aslında Fırat okumuş bir adam cahil değil. Ama işte öyle bir baskı var ki üzerinde. Töreler ne derse o olur! O da gidiyor Elif’i kaçırıyor ve daha sonra kızın ailesinin evine atıveriyor. Nasıl olsa gelip kızlarını bana eş yapmak isteyecekler diye. Ama işler Fırat’ın planladığı gibi gitmiyor. Her geçen gün vicdan azabı daha da artarken, Elif’in ailesi Fırat’a gelmiyor. Aksine, Elif’i başka biri ile evlendirmek istiyorlar. Fırat dayanamıyor tabii. Ailesi ve aşireti üzerinde çok büyük bir baskı kurmuş. O kız gelecek ve evin gelini olacak.

“Ne hissediyordum? İğrenme! Evet evet, tam olarak buydu. Kendimden, aşiretimden, insanlarımdan… Bizlere ilmek ilmek işlenen törelerden… Her şeyden iğreniyordum!”
-Fırat

Elif ilk başlarda kesinlikle reddetse de daha sonra kendi rızası ile Fırat’a gidiyor. Hayır, tepkilerinizi geri çekin. Kızımız aşık olup da Fırat’ın kollarına atılmıyor. Geçerli bir sebebi var ama burada söylemek istemiyorum belki spoiler olarak algılayabilirsiniz. Diyarbakır’a gidiyorlar ve hikayemiz de böylece başlamış oluyor. Fırat ve Elif’in hikayesi…

Elif, gerçekten hiç kolay şeyler yaşamadı. Belki de bir kadının yaşayabileceği en kötü, en iğrenç şeyi yaşadı. Elif gibi ben de Fırat’ı bu konuda hiçbir zaman affetmedim. Öncelikle Elif’in ailesinden nefret ettiğimi söylemem gerek. Sanki bu olanlar kızın suçuymuş gibi onu hor gördüler! Hele o abisi varya, adam değil o gerçekten. Beril deseniz, olacakları, töreleri bile bile gitmiş Cemal’e kaçmış. Gerçekten o aileyi hiç sevmedim ve hiç ısınamadım. Elif’in ailesinden sevdiğim tek kişi kardeşi Zeynep oldu. İlk başlarda Zeynep’li kısımları okurken gerçekten çok duygulandım. Daha sonraları da öyle…

Fırat’ın tarafına gelirsek, beni çok şaşırttılar. Ben geri kafalı, törelerden başka hiçbir şeyi bilmeyen kötü insanlar beklerken, aslında töreleri bildikleri halde modern insanlar ile karşılaştım. Hem bilgili ve modernler hem de törelerine, aşiretlerine saygıları var. Elif’i hiçbir zaman hor görmediler ve açıkçası kendi ailesinden çok çok daha yakın oldular. Gülizar anne ve Mehmet baba, Elif’i kendi kızlarından ayırt etmediler. Hepsi neler olduğunun, suçlarının farkındalardı. Elmas ve Kenan Fırat’ın kardeşleri, gerçekten çok iyi karakterlerdi. 

“Onu görmezden gelmeme kızıyordu, biliyordum. Bu aralar ondaki değişikliği fark etmiyor değildim. Bakışları değişmişti, davranışları da… Gün içinde işten de arıyordu beni. Birkaç kez, gece uyuduğumu sanıp yatakta beni izlerken yakalamıştım onu. İşte tüm bunlar beni korkutuyordu.”
-Elif

İlk başta da söylediğim gibi kitap konusu itibari ile çok ince çizgide bir kitap. Nasıl bakıp, ele alacağınıza bağlı. Çünkü ben bütün kitap boyunca Fırat’ın kendinden iğrenip, pişmanlıktan vicdan azabından kahrolmasını okudum neredeyse. Elif deseniz kesinlikle Fırat’ı affetmedi. Sadece o da Fırat’ı tanıdıkça, nasıl oldu, Fırat bunu bana nasıl yapabildi diye sordu hep kendine.

Güneş Demirel kalemi ile ilk kez bu kitapta tanıştım ve gerçekten yazarın sihirli bir kalemi olduğuna inanıyorum. Birkaç bölüm okumak için elime aldığım gece, gerçekten yorgunluktan ve uykusuzluktan ölüyordum. Biraz okuyup uyumak için almıştım elime. Fakat ben kitabı bırakabildiğim zaman saat sabahın 4.00’üydü. Uzun zamandır böylesine kitap okumamıştım. Gerçekten çok akıcıydı. Karakterler ise, kitaba başladığımdan beri sanki uzun süredir 

hayatımdalarmış ve oturmuş konuşuyormuşuz gibi hissetim. Kitapta Fırat’ı anlamamın nedenlerinden biri de kitabın hem Fırat hem de Elif’in tarafından anlatılıyor olmasıydı. Bu ayrıntı güzeldi bence.

Kitabın kapağı. Muhteşem! En iyi kapaklardan biri bence, çünkü kapaktaki adam tam bir Fırat. Daha iyi bir kapak olabilir miydi? Bilmiyorum. Bu gerçekten çok güzel. Zaten kitabımız ciltli, biliyorsunuzdur.

Kısacası ben kitabı beğendim ve tavsiyemdir. Bir puanı kitabın başındaki o kısımdan kırıyorum. 

Puanım: